در حال حاضر ، فقدان نسبی منابع خوراکی ، به ویژه کمبود خوراک پروتئین مانند کنجاله سویا و وعده های غذایی ماهی ، توسعه دامپروری را به طور جدی محدود می کند. ترئونین معمولاً اسید آمینه محدود کننده دوم یا سوم در خوراک خوک ها و سوم یا چهارمین اسید آمینه محدود کننده در خوراک طیور است. با استفاده گسترده از لیزین و متیونین در خوراک مرکب ، ترئونین به تدریج به اصلی ترین عامل مؤثر در عملکرد تولید دام و طیور تبدیل شده است ، به خصوص پس از افزودن لیزین در رژیم غذایی با پروتئین کم ، ترئونین به اولین عامل محدود کننده برای رشد خوک های آمینه مصنوعی تبدیل شده است. اسیدها
در صورت استفاده از ترئونین در خوراک ، تنظیم ترئونین در خوراک فقط می تواند به مواد اولیه پروتئین متکی باشد ، که نه تنها حاوی ترئونین است ، بلکه حاوی اسیدهای آمینه ضروری و غیر ضروری نیز است. نتیجه استفاده از مواد اولیه پروتئینی به جای ترئونین برای تنظیم تعادل اسیدهای آمینه این است که تعادل اسیدهای آمینه موجود در خوراک را تا حد ممکن بهبود نیافته و تعداد زیادی از آنها باید به هدر رفته اسیدهای آمینه نباشد. بیشتر کاهش می یابد ، و هزینه فرمول خوراک نمی تواند بیشتر کاهش یابد. می توان گفت ترئونین آستانه ای است که باید برای بهبود تعادل اسیدهای آمینه از آن عبور کرد ، و این یک مشکل تنگنا است که همه سازنده ها نمی توانند از آن جلوگیری کنند.
استفاده از ترئونین می تواند هدر رفتن اسیدهای آمینه ضروری و غیر ضروری را کاهش دهد ، یا می تواند سطح پروتئین خام در خوراک را کاهش دهد. دلیل آن همان استفاده از لیزین هیدروکلراید است. با استفاده از اسیدهای آمینه کریستالی ، میزان پروتئین خام در خوراک قابل کاهش است. عملکرد تولید حیوانات آسیب نخواهد دید ، اما ممکن است بهبود یابد.